หนังจากปี ๒๐๐๗ ฝีมือผู้กำกับคนเก่ง หว่อง กาไว ซื้อดีวีดีมาพักใหญ่ พึ่งได้จังหวะ
หนังลื่นไหลมาก ว่าด้วยความสัมพันธ์ของผู้คนในหลายรูปแบบ เริ่มจากคนที่ผิดหวังสองคนได้มีโอกาสมาพูดมาจากัน
หนึ่งหลงทางแล้วอยู่กับที่เพื่อรอเวลาให้คนมาค้นพบ
หนึ่งหลงทางแล้วออกเดินทางใช้เวลาเพื่อค้นหาตัวเอง
ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลสะท้อนให้เรารู้จักตัวเองได้มากขึ้น ละเมียดละไมยิ่ง
ความเจ็บปวดผิดหวังนั่นคือจุดก่อการเริ่มต้นใหม่ แล้วอะไรเล่าจะเป็นสิ่งเลวร้าย
“ทุกคืน ขนม…….จะหมดไป จะเหลือก็แต่ พายบลูเบอร์รี่”
“นั่นไม่ใช่ความผิดของ พายบลูเบอร์รี่ นั่นเป็นเพราะคนไม่เลือกมันก็เท่านั้นเอง”
เข้าใจได้เลยว่าทำไมเลือก นอร่าห์ โจนส์ กับบทนี้ มันไม่ต่างจากบทเพลงของเธอเลย มันลงตัวและทำให้เชื่อได้ง่ายดาย ยิ่งมีเสียงสวยๆของเธอเล่าเรื่อง
ยิ่งพอได้ลงฉากกับ นาตาลี พอร์ตแมน ยิ่งขับให้เห็นความแตกต่างได้ชัดเจน สวยงาม
ฉากที่เธอสองคนแยกกันไป โบกมืออำลา ใจมันวูบเหงาตามไปด้วย คนสองคนอยู่คนละฟากฝั่งปลายแขนที่เอื้อมสัมผัสได้
มีบทพูดเก๋ๆของ นาตาลี ที่อยากให้ได้ฟังได้ดูเอง คิดว่าถ้าเล่าจากความทรงจำ น่าจะไม่ค่อยได้เรื่อง ไม่กระชับและคมคายเท่า ที่สำคัญมันต้องสถานการณ์ด้วย
หนังมันมีความลึกในอารมณ์ดียิ่ง
มีความเป็นคนดียิ่ง ปุถุชนทั่วไปต้องสับสน เหตุผลบ้างอารมณ์บ้าง บางคราวก็แยกชัดระหว่างเหตุผลและอารมณ์ไม่ได้ อารมณ์ก็คือเหตุผล เหตุผลก็คืออารมณ์
เคยไหม ที่ความสับสนของหนังทำให้เราสับสนตาม เรื่องนี้เป็นเรื่องนึงที่รู้สึกได้อย่างนั้น
ใครชอบหนังแนวนี้ ได้เลย ได้มากๆ ไม่อาร์ตเกิน ไม่มีอะไรเข้าใจยากซับซ้อน แต่ถ้าถี่ถ้วนกับบทพูดได้อีกนิดนึง ก็จะได้ความงามเพิ่มเติมเป็นโบนัสไปชื่นชม
หรือใครอยากดูในแนวที่แตกต่างๆจากปกติ ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร อย่างที่ว่า ไม่ได้อาร์ตอะไรนักหนา อุ่นๆ สวยงามดี ดูจากภาพสิ ลองเปิดพื้นที่ให้ตัวเองเพิ่มเติมกันดีไหม….
จารย์ต่ออุตส่าห์แนะนำ ต้องไปหามาดูบ้าง