หมาบานที่พรานกระต่าย

วันนี้ผมเดินผ่านข้างตึกที่ทำงาน เพิ่งสังเกตว่าหมาจรที่อยู่ที่นี่มันเหมือนกับเป็นหมาหน้าใหม่เกือบยกชุดเมื่อเทียบกับปีที่แล้ว ไม่มีไอ้ขาวกล้ามสวย ไม่มีลุงมอมขนยาวที่เคยมายืนมองหาเจ้าของทุกๆ เช้า ตัวที่คุ้นๆ อีกหลายตัวก็หายไป มีแต่หมาแพนดี้ตัวนี้ตัวเดียวที่ผมจำได้ ผมไม่รู้หมาชุดเก่าเหล่านั้นหายไปยังไง หรือหมาชุดใหม่พวกนี้เป็นผลผลิตจากไหน แต่ผมกลับนึกถึงเรื่องเรื่องนึงขึ้นมา เรื่องที่น่าจะเอามาเล่าให้ฟังตั้งนานแล้ว

 

…

อาทิตย์ที่แล้ว หลังจากซาบะตายเราไม่สามารถจะขุดหลุมใหญ่และลึกพอที่จะฝังมันได้อย่างเรียบร้อย ผมจึงต้องโทรเรียกรถบริการรับเผาศพและทำพิธีให้สัตว์เลี้ยง ธุรกิจนี้เป็นธุรกิจที่แปลกแต่น่าจะทำเงินไม่น้อยทีเดียว หมาดัลเมเชียนตัวขนาดซาบะคิดค่าบริการสี่พันบาท ให้บริการครบวงจรตั้งแต่มารับศพ ประสานงานกับทางวัด ทำพิธีสวด จัดหาพวงมาลัย ดอกไม้ ธูปเทียน น้ำอบและอุปกรณ์ต่างๆ  เมื่อนำเข้าเตาเผาหมดแล้วก็จะนำกระดูกห่อผ้าขาวกลับมาให้

ผมบอกแม่บ้านสองคนที่เคยดูแลมันอย่างใกล้ชิดว่าให้ไปทำพิธีส่งซาบะด้วย ผมจะรอรับกระดูกของซาบะอยู่ที่บ้านเพื่อที่จะฝัง ส่วนเรื่องเงินทำบุญก็ให้เขาทำไปตามศรัทธา ไม่ต้องทำเผื่อผมเพราะผมคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว

หลังจากฝังซาบะเรียบร้อยแล้วผมก็โอนเงินก้อนนึงไปให้ป้าคนนึงที่กำแพงเพชร

…

อาทิตย์ที่แล้วอีกเหมือนกัน ตัวแทนจากยูนิเซฟเข้ามาขอรบกวนเวลางานเพื่อประชาสัมพันธ์โครงการ ยุทธการไดเร็กเซลส์นี้คาดว่าเป็นวิธีใหม่เพื่อสู้กับจดหมายของมูลนิธิศุภนิมิต

หลังจากที่บรรยายความตามท้องเรื่องพร้อมกับเฮฮานอกเรื่องตามจำเป็นแล้ว เธอก็ยื่นโปรแกรมการบริจาครายเดือนให้ ผมก็ปฏิเสธทันควัน ผมบอกว่าผมชอบบริจาคเงินช่วยเหลือสุนัขมากกว่า สงสัยผมแสดงท่าทีรวบรัดชัดเจนไปหน่อย แต่เธอก็ไม่ละความพยายามกับคำพูดที่เพิ่มดีกรีรุนแรงขึ้น

“เด็กพวกนี้น่าสงสาร พี่มีลูกแล้วยิ่งน่าจะเข้าใจ”

“เด็กควรจะเติบโตในสังคมดีๆ ปราศจากอาชญากรรมและยาเสพติดนะพี่”

“เด็กพวกนี้เลือกเกิดไม่ได้ แต่พี่เลือกอนาคตดีๆ ให้เขาได้”

“เด็กพวกนี้ถ้าเลือกได้เขาคงอยากเกิดเป็นหมาเนอะ พี่จะได้ช่วย”

ผมชื่นชมในสิ่งดีๆ ที่องค์กรเหล่านี้ทำอยู่ แต่บางครั้งคำพูดบางคำของคนที่อยู่ในฐานะตัวแทนขององค์กรมันทำให้ผมรู้สึกแย่ ผมยินยอมที่จะสละเวลาฟังเรื่องที่เธออยากจะพูดแต่ไม่ยินดีที่อาณาเขตส่วนบุคคลถูกรุกล้ำอย่างน่าเกลียด

วันนั้นเธอคงหวังและผิดหวังมากไปหน่อย

ผมข่มใจไม่ให้พลั้งปากขอโอกาสให้กับตัวเองได้เติบโตในสังคมที่ปราศจากวาจาเสียดสี แต่ผมแค่อธิบายให้เธอฟังว่า ผมเข้าใจดีหากเด็กๆ ได้รับการช่วยเหลืออย่างเพียงพอและเป็นระบบแล้ว เขาก็มีโอกาสเติบโตและมีอนาคตที่ดี ซึ่งผมก็ยินดีด้วย แต่เด็กๆ มีคนช่วยเยอะแล้ว ผมอยากจะช่วยในส่วนที่คนส่วนใหญ่อาจจะละเลยหรือหลงลืมและส่วนที่ไม่มีกำลังเรียกร้องบ้าง ก็เท่านั้น

แต่สิ่งที่ผมอธิบายไม่ได้คือทำไมผมถึงเลือกที่จะไม่รดน้ำในกระถางให้ดินดำน้ำชุ่มเพื่อจะรอดูต้นไม้เติบใหญ่งดงาม แต่ผมกลับเลือกจะเทน้ำใส่เข่งที่มีแต่จะรั่วไหลออกไปในทันทีที่ถูกเติม

…

ย้อนกลับไปเมื่อเกือบสองปีก่อน ผมพบข้อมูลบนอินเตอร์เน็ตเกี่ยวกับป้าที่ใช้เงินที่มีอยู่แทบทุกบาททุกสตางค์ที่หาได้มาเลี้ยงหมาแมวฝูงหนึ่ง  อันที่จริงเราคงจะได้ยินเรื่องทำนองนี้ออกบ่อยๆ เมื่อข่าวสะพัดออกไปก็จะมีคนออกมาช่วยระดมทุน บ้างก็เอาอาหารเอาของใช้มาให้ บ้างก็พาสัตว์ไปฉีดวัคซีนหรือพาไปรักษา ผมมั่นใจน้ำใจคนไทยไม่เคยเหือดแห้ง แต่ในกรณีของป้าคนนี้ดูจะได้รับความช่วยเหลือน้อยกว่าที่ควรจะเป็น เพราะแกไม่ได้อยู่ในที่ที่ไปมาสะดวกนัก แกอยู่ที่อำเภอพรานกระต่าย จังหวัดกำแพงเพชร

ในวันที่เราออกเที่ยวสุโขทัยต้นเดือนกุมภาปีที่แล้ว ผมจดรายละเอียดเท่าที่จะหาได้ แวะซื้ออาหารเม็ดหนึ่งกระสอบใหญ่กับสองกระสอบเล็กเอาขึ้นท้ายรถ ขีดเส้นทางผ่านตัวอำเภอพรานกระต่ายแล้วออกเดินทาง โทรถามทางป้าแกเป็นระยะๆ จนมาถึงที่หน้าโรงเรือนแห่งหนึ่งบนทางหลวงหมายเลข 101 ระหว่างกำแพงเพชรกับสุโขทัย

หญิงวัยกลางคนเดินมาเปิดประตู ผมมองลอดซี่กรงเห็นหมาเดินเพ่นพ่านเกือบร้อยตัว อดไม่ได้ที่จะเอ่ยประโยคแรกถามถึงจำนวนหมาแมวที่แกเลี้ยงไว้ คำตอบที่ได้คือไม่แน่ใจแต่บอกว่าข้างในโรงเรือนมีอีกเยอะ ผมเดินกลับมาเปิดท้ายรถยกอาหารเม็ดลงมา เมื่อพิจารณาเรื่องสมดุลระหว่างอาหารเม็ดและจำนวนหมาแมวที่มีมากกว่าที่เราคิดไว้ คาดว่าคงจะได้กินกันตัวละไม่กี่คำ แต่ป้าก็มีท่าทางดีใจพร้อมกับบอกว่า “ดีจริง พวกนี้ไม่ค่อยได้กินของดีๆ เท่าไหร่หรอก” ป้าบอกว่าพวกมันกินแต่ข้าวเปล่าๆ เป็นอาหารประจำ บางมื้อเท่านั้นที่จะมีเศษเนื้อบ้าง ถ้าแย่จริงๆ บางวันก็อาจจะไม่มีอะไรกินเลย

ดูจะเป็นการแนะนำตัวที่เกิดขึ้นช้าและไม่ถูกกาลเทศะเท่าไหร่ แต่หลังจากที่ช่วยป้าเอากระสอบอาหารไปเก็บไว้ในเพิงแล้ว เราถึงได้เริ่มเล่าถึงสาเหตุของการมาเยือนและข้อมูลที่รับทราบมา หลังจากนั้นป้าสุวคนธ์เจ้าของโรงเลี้ยงหมาแห่งนี้ก็แนะนำตัวและเริ่มเล่าเรื่อง ป้าบอกว่ารถราแถวนี้วิ่งกันเร็ว แกเห็นหมาถูกรถชนบ่อยๆ แล้วสงสาร บางตัวก็เอาถูกปล่อยไว้ข้างถนนเดินงงไปมา ถ้าทิ้งไว้ก็คงไม่รอด ก็เลยเก็บหมาพวกนี้มาเลี้ยงไว้ในที่ของแก แล้วหมาที่เลี้ยงๆ อยู่มันก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นด้วยสาเหตุต่างๆ ผมไม่ได้ซักไซ้ไล่เรียงเรื่องราวอย่างละเอียดนักด้วยคิดไปว่าแกคงเหนื่อยกับการตอบคำถามซ้ำๆ

ป้าชี้ให้เราย้อนไปดูสิ่งที่เราใช้เป็นที่หมายตาตอนขับมาจากตัวอำเภอ ป้ายแผ่นใหญ่มีข้อความขอบริจาคอาหารและยารักษาโรคสำหรับสุนัขและแมว แต่ป้ายนั้นกลับไม่ได้ส่งผลอย่างที่ป้าหวังไว้

“ไม่รู้คนเขาอ่านผิดรึยังไง พอมีป้ายนี่ขึ้นมาคนก็เลยเอาหมาเอาแมวมาปล่อยให้ป้าเลี้ยงกันใหญ่”

ป้าได้แต่หัวเราะแห้งๆ ให้กับความเห็นแก่ตัวของคน

การไปเยือนคราวนั้นจบลงในเวลารวดเร็ว ผมอยากจะเดินทางต่อไปจุดหมายที่สุโขทัยก่อนเที่ยง ส่วนป้าก็กลับไปวุ่นวายกับภารกิจดูแลสวนสัตว์ประจำวัน กล้องถ่ายรูปที่มีอยู่ในรถผมก็ดันไม่ได้เอามาถ่าย แต่หลักฐานของความมีตัวตนและการกระทำของป้าสุวคนธ์ก็พอมีกระจัดกระจายอยู่บ้างตามอินเตอร์เน็ต ใครสนใจก็เลือกคลิกเอา น่าจะได้ข้อมูลมากกว่าที่ผมเขียน

 

…

ถ้าใครรู้สึกว่าหมาพวกนี้น่าจะมีโอกาสได้อยู่รอดนานกว่าที่มันควรจะอยู่ได้ซักวันสองวัน ผมก็ขอให้รายละเอียดบัญชีที่จะโอนเงินบริจาคไว้ด้วย

บัญชีธนาคารออมสิน สาขาพรานกระต่าย ประเภทบัญชีฝากเผื่อเรียก

ชื่อ สุวคนธ์ ไม้แดง

หมายเลข 04-2902-20-039069-5

…

คำเตือน:

1. การโอนเงินสดที่ธนาคารออมสินข้ามเขต มีค่าธรรมเนียมสามสิบบาท ถ้าโอนข้ามธนาคารก็ต้องบวกเพิ่มไปอีก แล้วแต่ธนาคารไหนจะคิดเท่าไหร่

2. หมาแมวพวกนี้จะไม่ได้เติบโตขึ้นเป็นพลเมืองคุณภาพเพ็ดดีกรีหรือกลายเป็นกำลังสำคัญของชาติในอนาคตแต่ประการใด

Read Full Post »