เีรื่องเก่า…ทวนถึงปัจจุบัน…
ปีที่แล้ว กับกลุ่มสังคมอีกหนึ่งสังคม เรียนรู้ และปรับตัวเข้าหากลุ่ม
…
ระหว่างปี
สนิทสนมมากขึ้น มีความสุข เริ่มวางใจ แน่นอนว่าเริ่มหวังและวาด อะไรต่ออะไร…
คนสองคนที่ร้างสังคมมาพักใหญ่ เริ่มมีที่พักพิงใจ มีกลุ่มสังคมใหม่
บางคนบางเรื่องก็แย่กว่าที่คิด แต่เราก็ยังวางใจในผู้นำกลุ่ม… เชื่อใจและอาจเรียกได้บางส่วนว่า ศรัทธา
…
ปลายปี
เรื่องเริ่มต้นจากความหวังดี ทุกฝ่ายหวังดี เพียงแต่คนบางคนมีอิทธิพลครอบงำสังคมเล็กเล็กกลุ่มนี้มากกว่า
เรื่องราวดำเนินไป ขรุขระระหว่างทางอย่างยิ่ง
…แต่ก็จบลงด้วยดี จากน้องคนเล็กของกลุ่มที่เข้ามาเปลืองตัวประสาน
…ถัดมาอีกวัน
ผู้ครอบงำ เอ่ยปัดความผิดพลาดที่ทุกคนในกลุ่มยอมมองข้ามไป…
ปด เพื่อเอาใจผู้นำ เำำำพื่อจะได้ไม่ผิด เพื่อคงความเป็นที่รัก ของท่านผู้นำ
เอ่ยความเท็จ และปัดหนีไปอีกทาง สู่น้องเล็ก…
ปล่อยคนตัวเล็กเล็กรับชะตากรรม ซึ่งตราว่าไร้ความคิด รีบตัดสินใจ,
ชะตากรรมที่ผู้ครอบงำกระทำผิดพลาดและคนตัวเล็กเล็กเข้ามาแก้ไข … ให้กลุ่มนี้ยังอยู่รอด
แน่นอนว่าขณะนั้นผู้นำของเรารับรู้แต่เรื่องข้างเดียว ด้วยผู้ืครอบงำนั้นก็ใกล้ชิดผู้นำมานาน
เรื่องวุ่นเกิดขึ้นเมื่อคนตัวเล็กไม่ยินยอมพร้อมใจ ที่จะถูกกระทำฝ่ายเดียว
เมื่อสบคราวผู้ทรงอิทธิพลไม่อยู่ ก็เป็นโอกาสในการชี้แจง,
ทุกความจริง…และย้ำว่าไม่ต้องการสิ่งใด นอกจากให้ผู้นำรับรู้เหตุการณ์ทั้งสองฝ่าย ไม่มีถูกไม่มีผิด
ด้วยตัวเองก็รักกลุ่มสังคมนี้ ยังอยากอยู่ร่วม แต่ไม่ใช่การอยู่แบบผู้ถูกกระทำและชี้ผิดโดยปราศจากการชี้แจงใดใด
…แต่ไหนจะง่ายอย่างนั้น, ผู้นำอดเข้าข้างผู้ครอบงำไม่ได้ และแน่นอนว่าถึงขั้นนี้การถกเถียงย่อมเกิดขึ้น
คนตัวเล็กไม่ยอมโดยง่าย ขึ้นเสียงต่อผู้นำ ชี้แจงอย่างมั่นใจด้วยทุกสิ่งเป็นจริง เพียงแต่…อาจจะตรงจนเกินไป
เหมือนเหมือนจะรับรู้ เหมือนเหมือนจะเข้าใจ….
แต่ทว่า่จริงจริงแล้วน่าจะเป็นกำลังชั่งใจ กำลังหาทางเลือกทางออก…
…
ผ่านมาไม่กี่วัน, มีการเปลี่ยนแปลง
เมื่อวาน…
กลุ่มเหมือนมีการปรับตัว เหมือนมีการเรียกร้องจากท่านผู้นำ
เรียกร้องการให้กลุ่มตีจากคนที่มาใหม่ คนที่ถกเถึยง คนที่ก้าวร้าวด้วยความจริง
…
บางทีเราหวังมากไปกับผู้นำ เพราะจริงจริงเรามองเค้ามีค่ากว่านั้น
ไม่นึกว่าเราจะเรียนรู้บทสำคัญได้ไวในช่วงเพียงหนึ่งปี
ความศรัทธาดูจะเหือดหายไป…
เข้าใจอยู่ว่าคนเรา มีรัก โลภ โกรธ หลง เป็นธรรมดาชีวิต แต่นึกไม่ถึงว่า คนที่เราหวังว่าจะมีแต่น้อย,
วันหนึ่งเราเห็นแล้วว่าไม่เป็นอย่างที่คิด
เสียใจอย่างสุดซึ้งอีกครั้งหนึ่ง…
เรื่องที่เรามองว่าเล็กน้อย และน่าจะจบและผ่านไปด้วยดี กลับไม่เป็นอย่างที่คิด
ไม่ถามหรอกว่าทำไม? ถึงถามใครจะกล้าตอบ…
…
หวนถึงอีกด้่านของชีวิต, คนสำคัญที่สุดของเราไม่เคยเรียกร้องอะไร
เราจะผิด จะำพลาดใดใด ไม่สำคัญ, พ่อและแม่เป็นยิ่งกว่าครูคนใด…
เราจะบอกกับตัวเองเสมอว่า อย่าไปอาวรณ์นักกับเรื่องที่ผ่านมา กับคนที่เรามุ่งหวัง
สิ่งดีงาม เรื่องที่น่ารัก สังคมที่ทำให้เราสุขตลอดกาลยังรอเราอยู่
เมื่ออีกฝั่งหมดหวัง ฝั่งอีกฝั่งที่เราหลงลืมไปก็แจ่มชัดขึ้นมา…
เป็นแรง เป็นกำลังใจ อยู่เสมอ แม้เราจะไม่รู้ตัวก็ตาม
…
…
ปล.ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ได้ระบาย, เพื่อนที่อาจอ่านแล้วไม่เข้าใจ สุดท้ายจะลบทิ้งไปก็ได้นะ…ไม่เป็นไร
Read Full Post »
เหตุการณ์ือาจดูไม่เหมาะสมไปบ้าง แต่ดอกไม้กำลังบานจะหยุดมันเช่นใด
asadech
คนทำทาง
damlogger
eKKeMan
lordofint
Mining
mrkan
mumdoo
nuiveryhot
soupmann
surveyman
Symposium Admin.
tokarok
trafficologist
symposium74.wordpress.com 