การเดินทางของลำก้าำ

ออกจากที่พักก่อนเที่ยงเล็กน้อย  หลังจากเมื่อคืนได้ดวดเบียร์กับเพื่อนชาวเชียงรายที่มาตั้งต้นปักหลักที่เชียงใหม่นี้เพียงสี่ซ้าห้าเดือน เพื่อนศิลปกรรม  ริมน้ำปิง  ร้าน Brassery  ปิดฉากด้วยความมึนแต่พองาม

ออกตระเวณดูของฝากให้ที่บ้าน และของที่รับปาก Symposium ไว้  จากถนนศรีดอนไชยไล่ไปจนตลาดวโรรส ได้ไส้อั่วฝากที่บ้านตามที่ตั้งใจไว้  แวะเอาข้าวซอยลงท้อง นี่ก็ตามที่ตั้งใจไว้  แต่ของสำคัญที่รับปากไว้นี่สิ  ไม่ง่ายเสียแล้ว  ตลอดแนวถนนหน้าไนท์บาซา ไม่สามารถหา “หมาใจดำ” หรือ “ลำก้า” ได้เลย คนขายบางคนยังไม่รู้จักเสียด้วยซ้ำ  เดินไล่ไปไล่มาเข้าแยกนู้นแยกนี้จนจนใจ จำเป็นแล้วต้องพึ่งคนพื้นที่  ก็ “คุณหนึ่ง” ที่พึ่งพบกันเมื่อคืน

“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ว่าเขาขายกันที่ไหน  กูเคยสั่งกินในร้านว่ะ แล้วกูก็ไม่ได้สั่งเองด้วย เดี๋ยวกูลองโทรถามเพื่อนกูที่น่าจะรู้ดูนะ  มึงรอก่อน”

จน “ไอ้คุณหนึ่ง” เวียนรถมารับ

“เออว่ะ…แม่งไม่มีใครรู้เลยว่าขายกันที่ไหน  ใครๆก็กินที่ร้านทั้งนั้น เพื่อนกูบางคนคนเชียงใหม่แต้ๆยังไม่รู้จักเลย บางคนแม่งถามเหล้าผิดกฎหมายเหรอว่ะ ถึงไม่มีขายทั่วไป ต้องรู้แหล่ง ”

“เอางี้…เดี๋ยวกูลองพามึงไปที่ร้าน “ขันอาษา”  ร้านที่กูเคยกิน ดูว่าเขาเปิดหรือยัง”

บ่ายสองกว่าๆ ร้านเหล้าที่ไหนมันจะเปิดหนอ  เริ่มถอดใจแล้ว  เหล้าบ้าอะไร ยากเย็นชิบ…

รถชะลอจอดหน้าร้าน มองไม่เห็นใครสักคนในร้าน ก้าวเท้าเข้าใกล้ร้านมากขึ้น

เดชะบุญของเพื่อนๆ!!!

“พี่ๆ เอาอะไรเหรอ” เสียงหนุ่มเซอร์ดัง มาจากข้างหลัง  เจาะหูรูเบ่อเริ่มทั้งสองข้าง

หลังจากที่ได้บอกความต้องการไป

“พี่ ตอนนี้ ตัวที่ทำจากดอกมะพร้าวหมด มีแต่ลำก้าที่ทำจากมันฝรั่ง”

“หาซื้อที่อื่นไม่ได้หรอกพี่ ตอนนี้ตัว “หมาใจดำ” ที่ทำจากดอกมะพร้าวหนะขาดตลาดไปแล้ว ไปที่ไหนก็มีแต่ “ลำก้า” นี่แหละพี่”

“ร้านทั่วไปไม่มีขายหรอกพี่ จะมีก็แต่ที่ …  …. …. ท่าช้างเผือก วอร์มอัพ (เท่าที่จำได้ ซึ่งรวมแล้วที่เขาบอกก็อยู่ในราว 5-6 ที่)”

คุณหนึ่งผู้ชี้ทางสว่าง

นี่คือการเดินทางมาถึงกรุงเทพฯของ “ลำก้า” สองขวด  จะพิพากษากันประการใดค่อยว่ากัน (คุณหนึ่งบอกว่าโคตรเมาเลย)

Advertisements