หูสองข้างจึงไม่ได้ยิน

บ่ายต้นวันนั้น แดดก็ร้อน ทุกผู้คนก็ยิ่งเร่งร้อน

ท่ามกลาง ผู้คนขวักไขว้ บ้างรีบปีนขึ้นเรือ บ้างกระโดดลงเรือ

เสียงเด็กเรือเมล์ก็ตะโกนโหวกเหวกโวยวาย

แต่ชั่วแว็บนั้น ความรู้สึกก็สว่างวาบ ใจกระจ่างแจ้ง

ภาวะเช่นนี้ มาเยื่อนเรา…

คนและทุกสรรพสิ่ง ล้วนเป็นภาพที่ผ่านไป ผ่านไป

โลกเป็นเพียงภาพที่เราเห็น ภาพที่เคลื่อนผ่าน เลื่อนไป เลื่อนไป 

เรามองเห็นโลก เมื่อโลกผ่านไปแล้ว

เราเข้าใจโลก เพราะโลกคืออดีต

เราคือปัจจุบันขณะ แต่โลกคือภาพที่ผ่านไป ผ่านไป

 

“อยู่กับความมีตนร่วมกับผู้อื่น

  ไม่มีตังก์ในกระเป๋า

  หูสองข้างจึงไม่ได้ยิน”

 

ก้วง

ปี 39 ปลาย ใต้สะพานหัวช้าง

นั่งเฝ้าดู บนเรือเมล์ล่องคลองแสนแสบ

Advertisements